Seorang penunjuk perasaan ditangkap oleh polis berhampiran Parlimen semasa protes rang undang-undang Kewangan pada 25 Jun /FILE
Legitimasi sesebuah negara terletak pada pemenuhan syarat-syarat minimum tertentu, seperti keselamatan, pengurusan pengeluaran semula ekonomi, mengimbangi peranan input dan output dan memupuk identiti nasional.
Sebaliknya, peningkatan kegagalan untuk melaksanakan fungsi ini mengurangkan intipati kenegaraan. Negara berakar umbi dalam triniti pembolehubah: idea negara, rangka kerja institusi dan asas material.
Walaupun abstraknya, idea Negara adalah teras kepada legitimasinya.
Walau bagaimanapun, keadaan negara Kenya sekarang berada dalam keadaan kucar-kacir. Malah ada yang berpendapat ia terumbang-ambing di atas jurang eksistensialisme politik.
Daripada memudahkan kenegaraan dan membina institusi dan mengembangkan program yang penting kepada pembiakan sosio-ekonomi, kelas politik terperangkap dalam fitnah penipuan dan keangkuhan dan sangat terbebani dalam dinamik pengumpulan primitif.
Dalam penyamun politik ini, sumber, kekayaan dan kuasa semakin tertumpu di tangan segelintir elit kuasa, yang membawa kepada ketidaksamaan, ketidakcekapan dan ketidakcekapan yang meluas.
Ahli politik penyangak yang hampir dengan kuasa telah menyempurnakan penggunaan amalan yang menyalahi undang-undang dan tidak beretika untuk kepentingan politik.
Mereka berkelakuan seperti penyamun yang mengeksploitasi sumber negara, membongkok atau melanggar undang-undang, menggunakan paksaan, keganasan atau ancaman untuk mengekalkan kuasa dan mengutamakan kepentingan peribadi dan berpuak daripada kepentingan awam.
Dalam kebodohan dan kegilaan ini, sistem politik Kenya berfungsi lebih seperti perusahaan jenayah terancang dan bukannya institusi demokrasi yang sah.
Ia mengeksploitasi rakyat dan merompak sumber negara untuk pemeliharaan diri. Menyombongkan diri dengan jam tangan bernilai jutaan dolar, tali pinggang, kasut dan kereta, mereka benar-benar muntah di kaki warga Kenya yang tidak berkaki ayam. Celakalah kamu jika kamu memanggil mereka seperti yang dilakukan oleh para uskup Katolik dengan fasih.
Dalam perusahaan jenayah ini, kepimpinan dicirikan oleh naungan, kronisme dan rasuah. Pemimpin politik sering bergantung kepada kesetiaan etnik dan parokial dan bukannya merit, mengakibatkan struktur tadbir urus yang tidak stabil di mana keperluan orang ramai dikempiskan dan memihak kepada keuntungan mementingkan diri sendiri.
Kepimpinan sering dilihat sebagai alat untuk pengumpulan dan bukannya perkhidmatan yang dipercayai kepada rakyat. Pelantikan politik condong memihak kepada keluarga, komuniti dan wilayah tertentu. Amalan sedemikian mengukuhkan penyamun politik di mana kesetiaan dan etnik diutamakan daripada kelayakan, mempromosikan kesukuan mentah dan menjejaskan etos negara.
Sistem tadbir urus dicirikan oleh ketidakcekapan, institusi lemah kekurangan ketelusan.
Sektor awam telah menjadi terkenal dengan rasuah, manakala eksekutif menyombongkan diri kepada kuasa menyapu dirinya sendiri, menjejaskan semak dan imbangan perlembagaan dan pentadbiran. Institusi bebas telah dilemahkan dengan meletakkan penyokong setia dalam jawatan penting atau dengan campur tangan badan kehakiman dan badan perlembagaan lain.
Sebagai rakyat, kita secara terbuka menggalakkan atau bersubahat dengan adab buruk dalam pemimpin kita sering memberi alasan kepada mereka daripada memanggil mereka dan meminta pertanggungjawaban mereka. Malah, kita sering mengutamakan kekayaan material dan kejayaan individu berbanding kesejahteraan kolektif dan institusi.
Kelas pertengahan dan cerdik pandai nampaknya terlalu bersedia untuk menyertai kegilaan rompakan. Ini telah memupuk budaya bebas daripada hukuman di mana kekayaan dilihat sebagai cara yang sah untuk berkuasa, tidak kira bagaimana ia terkumpul.
Bagi rakyat Kenya untuk benar-benar memenangi negara mereka semula, mereka perlu mengambil pendekatan holistik yang melangkaui pengundian dalam pilihan raya.
“Ruto Must Go” bukanlah penyelesaian. Ia memerlukan usaha yang berterusan untuk menuntut semula ruang politik, ekonomi dan sosial yang telah terjejas oleh rasuah dan salah urus.
Sebagai permulaan, kita mesti memupuk penglibatan sivik; Rakyat Kenya mesti lebih terlibat dalam tadbir urus, bukan sahaja semasa pilihan raya, tetapi juga melalui advokasi, dialog awam dan penganjuran masyarakat. Memegang pemimpin bertanggungjawab harus melampaui peti undi.
Pendidikan sivik seharusnya memberi kuasa kepada rakyat untuk mempersoalkan kepimpinan dan menuntut perubahan. Masyarakat Kenya yang pelbagai etnik, budaya dan agama mesti bersatu di sekitar perpaduan bersama untuk pembangunan negara dan kemajuan bersama.
Rakyat Kenya mesti membuat dasar berdasarkan keutamaan negara; melibatkan diri dalam penggubalan dasar penyertaan di mana keperluan dan aspirasi rakyat menjadi teras kepada setiap keputusan. Sektor seperti pertanian, penjagaan kesihatan, pendidikan dan pembangunan infrastruktur mesti diberi keutamaan sambil memupuk dasar yang melindungi sumber asli dan menggalakkan inovasi.
Negara mesti memberi tumpuan kepada mengurangkan pergantungan kepada bantuan asing dan meningkatkan sara diri dalam negeri.
Media bebas akan terus memainkan peranan penting dalam mempromosikan tadbir urus yang baik, ketelusan dan akauntabiliti.
Dalam hal ini, Pembangunan melalui rangkaian Media dengan organisasi masyarakat sivil yang lain memperkukuh benteng untuk demokrasi yang sihat.
Melalui kader wartawan berdedikasi dan ruang media dalam talian, ia memainkan peranan penting dalam menyeru rasuah, menggerakkan orang ramai dan mendorong institusi untuk mengamalkan ketelusan dan akauntabiliti.
